પાછો ઓસ્ટ્રેલીયા

Oz Again

પાછો ઓસ્ટ્રેલિયા ગયો. તલપ લાગેલી પૌત્ર ને હૈયે વળગાડવાની! દીકરીનો દીકરો. લોકો હંમેશા કહ્યા કરે “વાહ દાદા બની ગયા!” અને મને થાય કે એમાં આટલા ખુશ થવા ની શું વાત છે? બે ત્રણ મિત્રો ને મેં આવું કહ્યું પણ ખરું. એમાં થી એક તો બે વાર દાદા / નાના બન્યો હતો. મને થાબડી ને કહે પૌત્ર ને બાથમાં વળગાડી લે, પછી મને કહેજે! સાચું કહું તો ખુશી મારી દીકરી માટે થઈ હતી. સુંદર બાળક જોઈ ને આનંદ થયો, દિવસે દિવસે ફોટા આવે અને બાળકના બદલાતા દર્શન થાય તેનો આનંદ થતો, પણ ઘેલું નો’તું લાગ્યું. ઉતાવળ એ હતી કે મારી પત્ની બને એટલી ઉતાવળે દીકરી પાસે પહોંચે અને એની અને બાળક ની સંભાળ માં ભાગ લે. દીકરી અને જમાઈ તો સિડની માં આમતો એકલા જ, જોકે મામા ના દીકરી અને દીકરો બંને ત્યાં પરિવાર સહિત ઘણા વર્ષો થી સ્થાયી છે, પણ ઘરમાં તો નહીં, અને આખરે માં તે માં.

ઓસ્ટ્રેલિયા ની સરકારે માં ને પરિવારમાં માનવાનો ઇનકાર કરેલો, અને કોવિડ ના નામે ત્યાં સ્થાયી થયેલા વ્યક્તિઓના માં-બાપ ને “પરિવાર માં નથી” એ હિસાબે આવવાની મનાઈ કરેલી. દીકરો જન્મ્યો, અને અમે બંને ઊંચા નીચા. પણ પ્રભુએ અક્કલ મોકલી આ ગોરીયા દેશના નેતાઓ ને અને નવેમ્બર ની પહેલી તારીખ થી માં-બાપ ને પરિવારમાં ગણશું એવું જાહેર કર્યું, અને અમે કલાક ભર માં મારી પત્ની ની ટિકિટ લીધી. બીજી નવેમ્બર ની સવારે પહોંચી, અને પૌત્ર ને ખોળામાં લીધો, અને એ ફોટો જોઈ ને હું એવો તો જલ્યો કે ધાર્યું નો’તું! બસ હવે મારે પણ આ વ્યાજને બાથમાં વળગાડવો હતો. ઘર નાનું, એટલે મારી મોટી દીકરી પહેલા જશે અને પછી મારો વારો એમ નક્કી થયું. એટલી વારમાં ભારત સાથે ની સિંગાપુર ની અવરજવર પણ ખૂલી, એટલે નક્કી કર્યું કે એકલો ઘરમાં ભૂત ની માફક ફર્યા કરું તેના કરતાં મોટી સિડની જાય અને હું મુંબઈ જાઉં. પાછું બખડજંતર ઉપડયું. ભારત સરકાર કહે કે સિંગાપુર ના યાત્રી ઓ ને 7 દિવસ ક્વોરેન્ટાઈન માં રહેવાનું! તો મારુ જવાનું “હીરો ઘોઘે જઈ આયો...” જેવી વાત થાય. એટલામાં મારા બનેવીનો સંદેશો આવ્યો કે આ ઓસ્ટ્રેલિયા ની સરકાર જરા ગાંડી છે, પાછું આવવાનું બંધ કરે તે પહેલાં આવી જા. કાગ નું બેસવું ને ડાળનું પડવું.. અને મોટી દીકરી ની પાછળ પાછળ હું પણ સિડની પહોંચ્યો. ત્રણ દિવસ નો એકવાસ (isolation) હતો, એટલે Airbnb માં વ્યવસ્થા કરાવેલી – દીકરી ના ઘર ની પાસેજ. જાણે જેલમાં થી છૂટ્યો હોંઉ તેમ ત્રીજે દિવસે બપોરે ૧ વાગે ત્રણ દિવસ પૂરા થયા, અને હું દીકરી ઘરે પહોંચ્યો, અને બાબા ને હાથમાં લીધો, અને જે ઉમળકો થયો તેનું વર્ણન કરવાનું અશક્ય છે! એવી તો અવનવી લાગણી ઊપજી કે મારી દીકરીઓ જન્મી ત્યારે થઈ હતી બસ પછી આ પહેલી વાર પાછી એજ લાગણી અનુભવી. જરા રડે અને હું હેબતાઈ જાંઉ, કોઈ નું પાણી ના હાલે, કે બાળક છે, રડે તે તો તારી સાથે વાતો કરે છે! અને મને થાય કે ના એને કઈ થાય છે! ત્રણે મળી ને હસે મારી પર! પણ આ તો દાદાનો જીવ! પૌત્ર જરા પણ રડે તે ના પાલવે. બે દિવસ પછી એન ઊંચકીને  પરસાળમાં હીંચકે બેઠો, અને પગ લાંબા કર્યા અને સાહેબને મારા શરીરની ગાડી પર લાંબો કર્યો. મારા ધબકારા વધી ગયા, પણ એને ગમ્યું અને સૂઈ ગયો. આવો આનંદ અને સંતોષ તો જાણે ક્યારે અનુભવ્યો હતો તે અમારી દીકરીઓ પછી યાદ જ નો’તો. જેટલા બાળ ગીતો આવડતા હતા તે ખૂબ ગાયા. મારા પપ્પા ને ઘણા આવડતા, અને દીકરીઓ માટે ખૂબ ગાયેલા, એ બધા મને પણ યાદ હતા. જાણે ઓમકારનાથ નો શાગિર્દ હોંઉ એમ ગાયા! એ પણ શું આનંદ છે.

બસ આજ દાદા બનવાની અથ થી ઇતિ છે.

Once again Australia! I was yearning to clutch my grandson to my heart. Daughter’s son. Interest on investment! People keep congratulating me “ah! You are a grandfather now!” and I would think, “yeah, so why the excitement?”. I even shared this feeling with a couple of friends, one of who was a grandfather twice over. He patted me avuncularly, and said “come back to me after you hold the child”. I was very happy for my child. And while it was a singular pleasure to see such a lovely baby in the arms of my baby, and the daily photos of our grandson was something we waited for every morning, we were overjoyed. But the passions of a grandfather dedicated to his grandchild had not happened. We were desperate to get my wife to Australia to support both mother and child. The young were in Sydney on their own, and while my extended family of cousins settled in Sydney were a great support for them, but not in the house all the while, and finally mom is mom! Oz had decided that parents were not family, and thus barred from entering Oz, in case they brought Covid along! God finally took a hand, and a bolt of common sense hit Canberra, and the government announced that as of 1st Nov. parents will become family, and thus allowed to enter Oz. We bought the tickets within the hour for the night of the 1st of Nov. She reached on 2nd morning, no quarantine, so the baby was in her arms in minutes, and I had intense pangs of jealousy! Turning point 1. The yearning to hold him kicked off instantly. My daughter’s house is relatively small, so, we decided that my older daughter – who has leave scheduling concerns of a teacher – should go first, and I would go later. Around her schedule, Singapore started a quarantine free travel lane with India, and I decided to go there, instead of haunting an empty apartment at home. But India had other thoughts, and put Singapore into a “high risk” list. The miracle of Omicron! Around the same time, my cousin-in-law suggested that I tolerate the 3 days of self-isolation that Oz wanted (again in the name of Omicron) and come soon, as policies can change unexpectedly in the future. So, I booked an Airbnb accommodation, and flew down soon after my older one reached there. The Airbnb place was close to my daughter’s place.

I completed my self-isolation (72 hours after reaching accommodation) and as the hour chimed, I charged out to my daughter’s place, quick shower (a family regimen for Covid protection) and my grandson was in my arms, close to my heart, listening to my jackhammer beats, with him hugged close. Milestone 2. It is impossible to put my feelings of that moment in to words of any language, except of over flowing eyes. It was nearly 36 years since I last felt that way (when our younger one was born).

The slightest sound other than a happy gurgle, would send me into panic, what’s happening to him?? The rest would not contain their amusement, and giggle at me! But this was a grand father’s heart brooking not an instant of the grandson’s discomfort.

Two days later, I was carrying him, and sat on the swing in the balcony, and stretched my feet out. I lay him on that bed of my reclining body, and he fell asleep in moments, even as my joy climbed high. Like the feelings at the birth of our daughters, I experienced bliss. I sang all the lullaby’s I remembered to my heart’s content. My father knew many, and had sung them to my daughters, and so did I to my grandson! As if I was Omkarnath’s sidekick! But what joy!

That’s it, the story of becoming a grandfather.